Emily Dickinson

Alex Rover | november 15, 2022

Post Views: 17

Samenvatting

Emily Elizabeth Dickinson (Amherst, Massachusetts, 10 december 1830 – Amherst, 15 mei 1886) was een Amerikaanse dichteres wiens gepassioneerde poëzie haar in het kleine pantheon van de belangrijkste Amerikaanse dichters heeft geplaatst, naast Edgar Allan Poe, Ralph Waldo Emerson en Walt Whitman.

Dickinson kwam uit een prestigieuze familie en had sterke banden met haar gemeenschap, hoewel ze een groot deel van haar leven in afzondering thuis woonde. Na zeven jaar studeren aan de Amherst Academy ging ze kort naar het Mount Holyoke Female Seminary voordat ze terugkeerde naar het ouderlijk huis in Amherst. Haar buren vonden haar excentriek; ze droeg altijd witte kleren, weigerde gasten te begroeten en wilde in de laatste jaren van haar leven zelfs haar kamer niet meer uit. Dickinson is nooit getrouwd, en de meeste van haar vriendschappen waren geheel afhankelijk van correspondentie.

In de beslotenheid van haar huis was Dickinson een productieve dichteres, maar tijdens haar leven werd er nooit een dozijn van haar bijna 1800 gedichten gepubliceerd. Het werk dat tijdens haar leven werd gepubliceerd, werd door uitgevers aanzienlijk gewijzigd en aangepast aan de poëtische regels en conventies van die tijd. Toch zijn Dickinson”s gedichten uniek in vergelijking met die van haar tijdgenoten: ze bevatten korte regels, zijn meestal zonder titel, bevatten onvolmaakte medeklinkerrijmen en onconventionele interpunctie. Veel van haar gedichten gaan over thema”s in verband met de dood en onsterfelijkheid, twee thema”s die ook in haar brieven aan vrienden terugkomen.

Dickinson”s kennissen waren waarschijnlijk op de hoogte van haar geschriften, maar pas na haar dood in 1886 ontdekte Dickinson”s jongere zus Lavinia de gedichten die Emily had bewaard, en werd de breedte van haar werk duidelijk. Haar eerste gedichtenbundel werd in 1890 gepubliceerd door bekende figuren als Thomas Wentworth Higginson en Mabel Loomis Todd, hoewel zij de originelen aanzienlijk wijzigden. De geleerde Thomas H. Johnson publiceerde in 1955 een complete Dickinson-collectie, de eerste van haar poëzie, en grotendeels ongewijzigd. Ondanks een ongunstige en sceptische kritiek en ontvangst aan het eind van de negentiende en het begin van de twintigste eeuw, wordt Emily Dickinson vrijwel algemeen beschouwd als een van de belangrijkste Amerikaanse dichters aller tijden.

Emily Dickinson kwam uit een vooraanstaande familie uit New England. Haar voorouders waren naar de Verenigde Staten gekomen in de eerste golf van puriteinse immigratie, en de strenge protestantse godsdienst die zij aanhingen beïnvloedde het werk van de kunstenares.

Advocaten, onderwijzers en politieke functionarissen bevolkten de stamboom van Emily Dickinson; een van haar voorouders was in 1659 gemeentesecretaris van Wethersfield, Connecticut. Haar grootvader Samuel Fowler Dickinson was gemeentesecretaris, afgevaardigde in het Algemeen Gerechtshof, senator in de Staatssenaat en veertig jaar lang rechter in Hampton County, Massachusetts.

De vader van de dichter, Edward Dickinson, advocaat aan de Yale University, was rechter in Amherst, afgevaardigde in het Huis van Afgevaardigden van Massachusetts, senator in de hoofdstad van de staat, en ten slotte vertegenwoordiger voor de staat Massachusetts in het Congres van Washington. Edward richtte de Massachusetts Central Railroad op en stichtte ook Amherst College met zijn vader Samuel.

De partner in het advocatenkantoor van Edward Dickinson was een neef van Ralph Waldo Emerson, die om die reden altijd verbonden was met de stad Amherst en de filosofie en het werk van Emily Dickinson beïnvloedde. Edwards vrouw en de moeder van de dichter was Emily Norcross Dickinson (1804-1882), die aan het eind van haar leven bedlegerig was en de zorg had voor haar dochters. Emily Dickinson had twee broers: de oudste, William Austin Dickinson (1829-1895), algemeen bekend onder zijn middelste naam, trouwde in 1856 met Susan Gilbert, een vriendin van zijn zus Emily, en woonde in het huis naast dat van zijn vader. Zijn jongere zus, Lavinia Norcross Dickinson (1829-1895), was de moeder van de dichteres. Zijn jongere zus, Lavinia Norcross Dickinson (1833-1899), ook bekend als “Vinnie”, was degene die de werken van Emily Dickinson ontdekte na haar dood en werd de eerste samensteller en redacteur van haar poëzie.

Emily Dickinson werd geboren in de tijd voor de Burgeroorlog, toen sterke ideologische en politieke stromingen botsten in de Amerikaanse samenleving van de hogere middenklasse.

Zelfs de rijkste huishoudens hadden geen warm water en binnentoiletten, en het huishouden vormde een enorme belasting voor vrouwen; maar vanwege hun rijkdom had de familie Dickinson een Iers dienstmeisje. Vanwege de situatie in New England in die tijd was Dickinson een zeldzaam geval in de plattelandsgemeenschap in haar zorg voor goed onderwijs.

De strenge puriteinse religiositeit was overal, en de enige geaccepteerde artistieke uiting was de muziek van het kerkkoor. De protestantse orthodoxie in de jaren 1830 beschouwde romans als “losbandige literatuur”; kaartspelen en dansen waren niet toegestaan; er waren geen klassieke concerten en geen theater. De aanwezigheid van vrouwen alleen bij bijeenkomsten buiten de dagelijkse thee tussen buren werd niet getolereerd, en Pasen en Kerstmis werden niet gevierd tot 1864, toen de eerste Episcopale Kerk in Amherst werd opgericht en deze gebruiken werden ingevoerd.

Toen Amherst College werd opgericht door Emily Dickinson”s grootvader en vader, leidde de verbintenis tussen de instelling en de kerk tot de vorming van missionarissen die uiteindelijk Amherst verlieten om de protestantse idealen te verspreiden naar de uithoeken van de wereld. De occasionele terugkeer van een van deze missionarissen introduceerde nieuwe ideeën, visies en concepten in de conservatieve samenleving van de stad, die daardoor in contact kwam met de buitenwereld en sneller dan andere delen van de regio geneigd was oude gewoonten en overtuigingen op te geven.

Lees ook: biografieen – Karel X van Frankrijk

Kindertijd, adolescentie en studies

Emily Dickinson werd geboren bij haar ouders thuis op 10 december 1830, twee jaar na het huwelijk van haar ouders. Zeer gehecht aan de puriteinse idealen en concepten in de mode, duurde het vele jaren voordat ze begon te rebelleren, hoewel nooit helemaal.

Emily herinnerde zich weinig van haar grootouders of ooms en tantes, maar als kind had ze een nauwe band met twee kleine weesneefjes, die ze hielp opvoeden en aan een van hen, Clara Newman, zelfs stiekem enkele van haar gedichten voorlas.

Het is onmogelijk de jeugd van de dichter in zijn geheel te reconstrueren; onderzoekers beschikken over weinig en fragmentarische informatie. Wel is bekend dat Emily”s oudere broer, William Austin Dickinson, anderhalf jaar ouder dan zij, op 16 april 1829 werd geboren. Hij werd opgeleid aan het Amherst College en werd, net als zijn vader, advocaat nadat hij was afgestudeerd aan de Harvard University.

Austin Dickinson trouwde in 1856 met Susan Huntington Gilbert, Emily Dickinson”s vroegere klasgenote aan de Amherst Academy, die een belangrijke rol lijkt te hebben gespeeld in Dickinson”s gevoelsleven. Susan Gilbert, die met Austin in het huis naast dat van Emily was komen wonen, werd de vriendin, minnares en vertrouwelinge van de dichteres, en uit hun correspondentie blijkt dat haar schoonzus de tweede persoon was aan wie zij haar gedichten liet zien. Ze durfde zelfs aan Emily enkele veranderingen en retouches voor te stellen die nooit werden uitgevoerd. Er is ook voorgesteld dat Susan de ontvanger was van ongeveer 300 van Dickinson”s liefdesgedichten, en dat deze liefde wederzijds was.

Lavinia Dickinson, haar jongere zus, geboren op 28 februari 1833, was haar metgezel en vriendin tot het einde van haar leven. De weinige bekende intieme confidenties over Emily komen van Lavinia. “Vinnie” had een diepe adoratie voor haar zus en haar poëtisch talent; zij respecteerde echter Emily”s besluit om haar werken tot haar dood verborgen te houden, en beschermde ook haar privéleven voor zover haar dat was toegestaan, door de sfeer van rust, afzondering en eenzaamheid te creëren en te handhaven die Emily nodig had om haar grote poëtische output vorm te geven. Lavinia”s vertrouwen in de werken van haar zus maakte het mogelijk ze te beschermen voor het nageslacht, tot hun eerste postume publicatie. Lavinia”s toewijding was er verantwoordelijk voor dat Emily”s biograaf, George Frisbie Whicher, en de wereld zich realiseerden dat “Amerika”s meest gedenkwaardige lyrische dichter in de anonimiteit had geleefd en gestorven was”.

Amherst Academy was alleen voor jongens, maar in 1838 werd het voor het eerst geopend voor meisjes, en in 1840 schreven Edward Dickinson en zijn vrouw Emily in.

Ondanks haar bescheidenheid – ze schreef: “Ik ging naar school maar kreeg geen les” – was Emily”s opleiding aan de academie degelijk en grondig. Daar leerde ze literatuur, religie, geschiedenis, wiskunde, geologie en biologie. Zij kreeg gedegen onderricht in Grieks en Latijn, waardoor zij bijvoorbeeld de Aeneis van Vergilius in de oorspronkelijke taal kon lezen.

Het zwakste punt in Dickinsons opleiding was ongetwijfeld de wiskunde, waarvoor ze geen aanleg had en waar ze geen plezier aan beleefde. Haar verteltalent bracht haar ertoe de composities van haar klasgenoten te schrijven, die haar in ruil daarvoor algebra- en geometriehuiswerk gaven.

Uit deze periode hebben we een brief aan haar vriendin Jane Humphrey, geschreven toen ze elf jaar oud was, die een geleerde en lachende stijl laat zien: “Vandaag is het woensdag, en er was een oratoriumklas. Een jongeman las een compositie voor over het onderwerp “Denk twee keer na voordat je spreekt”. Ik vond hem het domste wezen dat ooit heeft geleefd, en zei hem dat hij twee keer had moeten nadenken voordat hij schreef”.

De toenmalige rector van de academie was een ervaren pedagoog die net uit Berlijn was aangekomen. Edward Dickinson stelde zijn dochter voor zich in te schrijven voor de cursussen Duits van de rector, omdat ze in de toekomst zeker geen andere gelegenheid meer zou krijgen om de taal te leren. Daarnaast studeerde Emily piano bij haar tante, zong ze op zondag en tuinierde en bloeide ze; deze laatste passies zouden haar niet verlaten tot het einde van haar leven.

De opvoeding van Emily Dickinson was daarom veel dieper en sterker dan die van andere vrouwen uit haar tijd en plaats. Maar soms voelde het meisje, met een zwakke gezondheid, zich overwerkt en overbelast. Op veertienjarige leeftijd schreef ze een brief aan een klasgenoot waarin ze zei: “We maken onze opleiding toch ooit af? Dan kunt u Plato zijn en ik Socrates, zolang u maar niet wijzer bent dan ik.

De Academie en Amherst College hadden een faculteit van nationaal bekende wetenschappers, waaronder de biologen Edward Hitchcock en Charles Baker Adams, en de geoloog Charles Upham Shepard, die hun enorme collecties specimens naar het college brachten. In 1848, toen de dichter achttien was, bouwden beide instellingen een belangrijk astronomisch observatorium met een goede telescoop en kasten om de collecties in onder te brengen.

Dit alles stimuleerde Dickinson”s belangstelling voor de natuurwetenschappen, ze kende al vroeg de namen van alle sterrenbeelden en sterren, en verdiepte zich enthousiast in de plantkunde. Ze wist precies waar ze elke soort wilde bloem die in de regio groeide kon vinden en classificeerde ze correct volgens de Latijnse binomiale nomenclatuur. Al deze wetenschappelijke eruditie was stevig in zijn geheugen opgeslagen en werd vele jaren later gebruikt voor de naturalistische plot van zijn gedichten.

Het Mary Lyon Seminary for Young Ladies van Mount Holyoke ontving ook Emily Dickinson om haar religieuze opleiding te ondersteunen en haar hogere studies te voltooien. In 1847 verliet het jonge meisje voor het eerst het ouderlijk huis om aan het seminarie te gaan studeren.

Dickinson, slechts zestien jaar oud, was een van de jongste van Mount Holyoke”s 235 studenten, die werden bewaakt door een selecte groep jonge vrouwelijke docenten van twintig en dertig jaar oud. De tiener slaagde met vlag en wimpel voor de strenge toelatingsexamens en was zeer tevreden over het onderwijs op het seminarie.

Daar probeerden ze Emily zover te krijgen dat ze zich tot het geloof wendde om zich te wijden aan zendingswerk in het buitenland, maar na veel soul-searching vond Dickinson dat ze niet geïnteresseerd was en weigerde, en werd ze ingeschreven in de groep van zeventig studenten die als “onbekeerd” werden beschouwd.

Desondanks waren Emily Dickinson en haar porterende verbeelding erg populair op het seminarie. Een medeleerling schreef dat “Emily in de pauze altijd werd omringd door een groep meisjes die stonden te popelen om haar vreemde en enorm amusante verhalen te horen, die ze altijd ter plekke verzon”.

In minder dan een jaar slaagde Dickinson voor de hele cursus, vooral dankzij haar grondige kennis van het Latijn. Hij slaagde snel voor Engelse geschiedenis en grammatica en behaalde uitstekende cijfers voor de mondelinge en openbare eindexamens. Het volgende jaar was scheikunde en fysiologie, en het derde jaar astronomie en retoriek, allemaal vakken waarin Emily, zoals gezegd, een diepgaande kennis had. De leraren gaven haar, gezien haar duidelijke beheersing van de plantkunde, een voldoende voor dit vak zonder dat zij het hoefde te volgen of examens hoefde af te leggen.

In het voorjaar werd Emily ziek en kon niet langer op het seminarie blijven. Edward Dickinson stuurde Austin om haar te halen en terug te brengen. Na deze tweede academische ervaring van haar leven heeft Emily Dickinson nooit meer gestudeerd.

Lees ook: biografieen – Maximilien de Robespierre

Verborgen liefdes

Het privé-leven van Emily Dickinson is altijd verborgen gebleven voor het publiek, maar men hoeft maar een blik te werpen op haar gedichten om daarin een buitengewone samenhang, passie en intensiteit te ontdekken. De meeste van haar werken gaan over haar liefde voor iemand, een man of een vrouw, wiens naam nooit wordt genoemd, en met wie ze niet kon trouwen.

Aangezien de gedichten van Emily Dickinson in een volledig willekeurige volgorde zijn gepubliceerd, kan er vandaag helaas geen concrete chronologische volgorde worden onderscheiden, wat de mogelijke dramatische progressie tenietdoet die zou vertellen over de opeenvolging van emoties die zij voelde ten aanzien van deze onbekende persoon, die ongetwijfeld van kapitaal belang was in het leven van de kunstenares en die zelfs van invloed kan zijn geweest op haar besluit om zich terug te trekken.

Het onderwerp van veel roddels tijdens haar leven en nog veel meer na haar dood, Emily”s emotionele en intieme leven wacht nog steeds op onthulling door onderzoekers en geleerden. De mogelijke overdrijving van haar leven wordt tegengesproken door de dichteres zelf als ze schrijft: “Mijn leven is te eenvoudig en sober geweest om iemand te verontrusten”, hoewel deze zin misschien alleen verwijst naar de feiten van haar leven en niet naar haar diepe gevoelens.

Al tussen 1850 en 1880 deden in Massachusetts talrijke geruchten de ronde over de liefdesaffaires van de dochter van rechter Dickinson, en na de publicatie van haar eerste gedichtenbundel verspreidden de roddels zich over haar ongelukkige “liefdesgeschiedenis”.

Populaire of academische theorieën kunnen in twee groepen worden verdeeld, de liefdesaffaire met een jongeman die Edward Dickinson haar verbood nog langer te zien, of de relatie met een getrouwde protestantse dominee die naar een verre stad vluchtte om niet voor de verleiding te bezwijken. Beide, hoewel onbewijsbaar, hebben een kleine onderstroom van historische waarheid. Ook de hypothese van sommige meer hedendaagse biografen dat Emily hevig verliefd was op haar raadgeefster, vriendin en schoonzus, de vrouw van haar oudere broer, die naast haar huis woonde, mag niet buiten beschouwing worden gelaten.

Een van de eerste theorieën verwijst naar een rechtenstudent die in Edwards advocatenkantoor werkte tijdens Emily”s jaar in Mount Holyoke, en het jaar daarna. Het tweede is gebaseerd op de, zoals zij schreef, “jarenlange intimiteit” met een prominente religieuze man die haar in 1854 in Philadelphia werd voorgesteld. Hoewel beide relaties daadwerkelijk hebben plaatsgevonden, is er niet het minste bewijs dat Emily Dickinson de vriendin of geliefde van een van hen was; zelfs niet dat zij hen ooit alleen heeft ontmoet.

Vruchtbaarder was de “diepe en vertrouwelijke” vriendschap met haar schoonzus Susan Huntington. Zij was een van de weinigen met wie Emily haar gedichten deelde, en nu wordt aangenomen dat zij de ware liefdesinspiratie was voor ten minste enkele honderden ervan.

Haar hele leven lang heeft Emily Dickinson zich in de handen gelegd van mannen die zij wijzer achtte dan zijzelf en die haar konden vertellen welke boeken zij moest lezen, hoe zij haar kennis moest organiseren en de weg konden banen voor de kunst die zij wilde nastreven. De laatste en best gedocumenteerde, Thomas Wentworth Higginson, ontdekte op 5 april 1862, toen de dichteres 31 was, dat hij niet haar eerste leraar was. Higginson is degene die Emily in haar brieven altijd Meester noemt, en aan wie de volksmond de bijnaam “Master of Letters” heeft gegeven.

In dat jaar 1862 schrijft de dichteres in haar tweede brief aan hem: “Toen ik een klein meisje was, had ik een vriend die me leerde wat onsterfelijkheid was, maar hij kwam er te dicht bij en kwam nooit meer terug. Kort daarna stierf mijn leraar, en lange jaren was mijn enige metgezel het woordenboek. Toen vond ik een ander, maar hij wilde niet dat ik zijn leerling werd en hij verliet de regio.

De twee mannen die Dickinson noemt in haar brief aan Higginson zijn inderdaad de hoofdpersonen van haar liefdesgedichten. Zijzelf drukt dit uit in andere brieven, en er is geen reden om dit te ontkennen. Maar hun respectievelijke identiteiten zouden zeven decennia moeten wachten om onthuld te worden.

In 1933 publiceerde een verzamelaar van handtekeningen zijn catalogus, en in zijn verzameling verscheen een ongepubliceerde brief van Emily Dickinson die licht zou werpen op de naam van de “vriend die haar onsterfelijkheid leerde”.

De missive, gedateerd 13 januari 1854, is gericht aan Rev. Edward Everett Hale, die toen pastoor was van de Unity Church in Worcester: “Ik denk, meneer, aangezien u de pastoor was van Mr. B. F. Newton, die enige tijd geleden in Worcester is overleden, dat u mij misschien kunt helpen te weten of zijn laatste uren vrolijk waren. F. Newton, die enige tijd geleden stierf in Worcester, kunt u mijn behoefte bevredigen om te weten te komen of zijn laatste uren vreugdevol waren. Ik was erg op hem gesteld, en zou graag willen weten of hij in vrede rust.”

In de brief wordt verder uitgelegd dat Newton met haar vader samenwerkte, en dat zij als kind gefascineerd was door zijn kolossale intellect en opmerkelijke leer. Zij zegt dat de heer Newton voor haar een vriendelijke maar ernstige leermeester was, die haar leerde welke schrijvers zij moest lezen, welke dichters zij moest bewonderen en vele artistieke en religieuze lessen.

Vraag Hale of hij gelooft dat Newton in het paradijs is, en hij herinnert zich dat “hij mij met verve en genegenheid onderwees, en toen hij onze zijde verliet was hij mijn oudere broer geworden, geliefd, gemist en herinnerd”.

Geboren in Worcester op 19 maart 1821, en dus tien jaar ouder dan Dickinson. Benjamin F. Newton maakte zo”n diepe indruk op de dichteres dat ze hem nog maar net had ontmoet of ze schreef in een brief uit 1848 aan haar vriendin, buurvrouw en toekomstige schoonzus Susan Gilbert: “Ik heb een nieuwe en mooie vriend gevonden.

Newton bleef twee jaar bij de Dickinsons en verliet Amherst eind 1849, om wat voor redenen dan ook, waaronder een vermeend verbod van Edward om zijn dochter te blijven bezoeken, om nooit meer terug te keren.

Terug in zijn geboortestad ging hij in de rechten en de handel, en in 1851 trouwde hij met Sarah Warner Rugg, 12 jaar ouder dan hij. Tegen die tijd was Newton ernstig ziek door tuberculose, een kwaal die leidde tot zijn dood op 24 maart 1853, 33 jaar oud, tien maanden voordat Emily aan pastoor Hale schreef om te informeren naar zijn laatste momenten.

Newtons betovering van Emily Dickinson kwam voort uit de literatuur; hoewel Edward Dickinson veel boeken voor haar kocht, vroeg hij het meisje ze niet te lezen, omdat zijn oude, conservatieve, puriteinse mentaliteit vreesde dat ze haar geest zouden aantasten. Edward Dickinson verachtte Dickens en Harriet Beecher Stowe in het bijzonder, wat zijn dochter vele jaren later betreurde.

Newton daarentegen gaf Dickinson een exemplaar van Emerson”s Poems en schreef haar hartstochtelijke brieven waarin hij haar op verhulde wijze probeerde voor te bereiden op zijn naderende dood. Dickinson vertelt Thomas Higginson over een brief die ze van Newton had ontvangen: “Zijn brief maakte me niet dronken, want ik ben gewend aan rum. Hij vertelde me dat hij graag zou leven tot ik een dichteres was, maar dat de dood een grotere kracht had dan ik aankon”. In een andere brief aan de “Master” staat dat “mijn eerste vriend mij de week voor zijn dood schreef: “Als ik leef, kom ik naar Amherst om je te zien; als ik sterf, zal ik dat zeker doen”. Drieëntwintig jaar later citeerde Emily Dickinson nog steeds uit haar hoofd de woorden van deze laatste brieven van de vriend uit haar jeugd.

De redenen voor Newtons terugkeer naar Worcester zijn onduidelijk, maar Edward Dickinson”s afwijzing van een mogelijke romance is geen onwaarschijnlijke oorzaak. Newton was arm, progressief en had tuberculose in het eindstadium. Hij was zeker niet het soort partij dat de rechter uit Amherst wilde voor zijn aanbeden dochter, laat staan een goede invloed in de ogen van zijn puriteinse vader.

Terwijl Emily worstelde met het verdriet dat Newtons dood in haar had losgemaakt, ontmoette ze in mei 1854 in Philadelphia dominee Charles Wadsworth, destijds dominee van de Arch Street Presbyterian Church. Wadsworth was 40 jaar oud en gelukkig getrouwd, maar hij maakte een diepe indruk op de jonge dichter van 23: “Hij was het atoom dat ik verkoos tussen alle klei waaruit mensen zijn gemaakt; hij was een donker juweel, geboren uit de stormachtige wateren en verloren op een lage heuvelrug”.

Hoewel het niet zeker is dat Emily zich sterk erotisch aangetrokken voelde tot Newton, lijdt het geen twijfel dat zij in haar latere leven hevig verliefd was op Wadsworth. Volgens de Encyclopaedia Britannica kan niet met zekerheid worden gezegd of Emily Dickinson verliefd was op Charles Wadsworth. De dominee overleed op 1 april 1882, terwijl Newton op 24 maart overleed. In de herfst van hetzelfde jaar schreef ze: “Augustus heeft me de belangrijkste dingen gegeven; april heeft me van het meeste beroofd”. Onderaan de tekst staat de angstige vraag: “Is God de vijand van de liefde?

Op de eerste sterfdag van Charles Wadsworth schreef hij: “Alle andere verrassingen worden op den duur eentonig, maar de dood van de geliefde man vult elk moment en het nu. Liefde heeft voor mij maar één datum: 1 april, gisteren, vandaag en voor altijd.

Uit deze bekentenissen blijkt de enorme amoureuze invloed die Wadsworth op Dickinsons leven had, maar er is geen bewijs dat zij belangrijk voor hem was. Verlegen en gereserveerd, er is geen bewijs dat hij Emily ooit heeft opgemerkt bij deze gelegenheden.

Maar het enige schilderij dat in de kamer van de dichter hing, was een daguerreotype portret van de predikant uit Philadelphia. Het is interessant op te merken dat Dickinson”s diepe en blijvende liefde in slechts drie gesprekken tot stand kwam en werd geconsolideerd, hoewel er hints zijn van een vierde mogelijke ontmoeting. Haar zus Lavinia, die haar hele leven bij haar woonde, heeft Charles Wadsworth tot het laatst toe nooit ontmoet.

Van de eerste twee gelegenheden waarbij Wadsworth Emily ontmoette zijn geen gegevens bewaard gebleven, dus we zullen nooit de echte redenen weten waarom de dominee de Oostkust van de Verenigde Staten verliet en in het voorjaar van 1861, midden in de Burgeroorlog, in San Francisco ging preken.

Maar ze is hem nooit vergeten. In 1869 vernam Dickinson dat Wadsworth terug was in Philadelphia, en in 1870 begon ze hem brieven te schrijven.

Maar het duurde twintig jaar voordat ze elkaar weer ontmoetten. Op een avond in de zomer van 1880 klopte Wadsworth op de deur van het Dickinson huis. Lavinia opende de deur en riep Emily naar de deur. Bij het zien van haar geliefde volgde de volgende dialoog, perfect gedocumenteerd door Wicher. Emily zei: “Waarom heb je me niet laten weten dat je zou komen, zodat ik me op je bezoek kon voorbereiden?” waarop de dominee antwoordde: “Ik wist het zelf niet. Ik kwam van de kansel af en stapte op de trein”. Ze vroeg hem, verwijzend naar de reis tussen Philadelphia en Amherst: “En hoe lang duurde dat?” “Twintig jaar,” fluisterde de pastoor.

Charles Wadsworth stierf twee jaar later, toen Emily 51 was, en liet haar in totale wanhoop achter.

Lees ook: biografieen – Lodewijk Filips I van Frankrijk

Begin van zijn gevangenschap

Na de dood van Newton en Wadsworth was het leven van Emily Dickinson helemaal leeg, en haar enige manier om de dood te vermijden was, volgens haar bovengenoemde hoofdbiograaf, door middel van poëzie. Daarna hervatte ze haar koppige weigering om haar gedichten te publiceren en begon ze het huis van haar vader, en vaak zelfs haar eigen kamer, niet meer te verlaten.

De weigering om te publiceren, ook al had Dickinson”s houding historische parallellen zoals Franz Kafka, blijft een abnormaliteit die in de toekomst beter bestudeerd moet worden.

Hoewel Dickinson er, zoals gezegd, geen bezwaar tegen had dat mensen haar gedichten lazen, ze las sommige voor aan haar nicht Clara Newman en schreef andere voor haar schoonzus Susan Gilbert, liet ze ze echter niet zomaar aan iedereen lezen. Behalve de eerder genoemde leden van haar familie, waren alle andere mensen die haar werk lazen toen ze nog leefde literaire professionals: schrijvers, critici, docenten of uitgevers, en zijn op de vingers van één hand te tellen. Op de lijst staan haar “Master of Letters” Thomas Wentworth Higginson, professor Samuel Bowles, schrijfster Helen Hunt Jackson, redacteur Thomas Niles, en criticus en schrijver Josiah Gilbert Holland.

Ana Mañeru, de vertaalster van de dichteres, meent daarentegen dat zo”n driehonderd gedichten zijn opgedragen aan haar grote liefde, opgedragen door haar schoonzus en redactrice, Susan Gilbert of Susan Huntington Dickinson (1830-1913).

Lees ook: biografieen – Frans Ferdinand van Oostenrijk-Este

Alleen gedichten gepubliceerd tijdens zijn leven

Samuel Bowles, die zeer geïnteresseerd was in literatuur en in poëzie in het bijzonder, runde een plaatselijke krant, en vier van de slechts zes gedichten die tijdens haar leven het licht zagen, werden daar gepubliceerd, met of zonder Dickinsons toestemming.

Het eerste was een primitief en onbelangrijk Valentijnsgedicht, terwijl het tweede al een meer afgewerkte vertoning van zijn vak was.

In 1862 werden Safe in their alabaster chambers en Weary of life”s great mart ongesigneerd gepubliceerd. Het beroemde gedicht over de slang, A narrow fellow in the grass, een waar meesterwerk dat nu The Snake wordt genoemd, werd “gestolen” van de dichteres door iemand die zij vertrouwde, vrijwel zeker Susan Gilbert, en werd tegen haar wil gepubliceerd in de krant The Springfield Republican in de editie van 14 februari 1866.

Het laatste gedicht, dat paradoxaal genoeg van succes spreekt, werd gepubliceerd in een bloemlezing die was samengesteld door Helen Hunt Jackson, op voorwaarde dat Emily”s handtekening er niet in voorkwam.

De gedesoriënteerde “Maestro

In 1862 stuurde Emily Dickinson, misschien onder invloed van twijfel of haar poëzie wel echt kwaliteit had, meerdere gedichten naar Thomas Higginson, vergezeld van de volgende vraag, die in het licht van de huidige kennis goed als een smeekbede kan worden geïnterpreteerd: “Meneer Higginson, heeft u het te druk? Kunt u een moment vrijmaken om mij te vertellen of mijn gedichten leven in zich dragen?

Het strekt Higginson tot eer dat hij snel reageerde op Dickinsons wanhopige smeekbede om begeleiding, haar gedichten prees en diepgaande verfijningen voorstelde die volgens hem haar werk in overeenstemming konden brengen met de toenmalige poëtische normen. Als hij erin slaagde de overweldigende kwaliteit van haar poëzie te begrijpen, is het zeker dat hij niet wist wat hij ermee aan moest.

Dickinson realiseerde zich dat het aannemen van de talloze veranderingen die Higginson voorstelde om haar poëzie “publiceerbaar” te maken, een stilistische involutie betekende en dus een ontkenning van haar oorspronkelijke en unieke artistieke identiteit, en zij verwierp ze voorzichtig maar beslist. Higginson bewaarde de gedichten meer dan dertig jaar, om in 1890 als een absolute leek die nooit iets met de materie te maken had gehad, geschokt te zijn door het succes van de Poems of Emily Dickinson. Het jaar daarop schreef hij in een essay: “Na vijftig jaar dat ik ze ken, rijst bij mij nu net als toen het probleem welke plaats ze in de literatuur moeten krijgen. Het ontgaat me, en tot op de dag van vandaag sta ik versteld van zulke gedichten”. Toen Higgingson vijftien jaar na haar dood werd gevraagd waarom hij haar niet had overgehaald ze te publiceren in een van de bloemlezingen die hij samenstelde, antwoordde hij: “Omdat ik ze niet durfde te gebruiken”.

Helen Hunt Jackson”s pogingen

Helen Hunt Jackson, de vrouw van de burgemeester en de latere beroemde schrijfster, leed tussen 1863 en 1865 drie verwoestende verliezen die haar in een toestand hadden kunnen brengen die even slecht of slechter was dan die waarin Dickinson later terechtkwam.

Helens man werd in het eerste van die jaren vermoord, en ook haar twee jonge kinderen stierven binnen twintig maanden. Maar in plaats van depressief te worden, begon mevrouw Jackson romans te schrijven.

Helen Jackson, een vriendin van Emily Dickinson en Higginson”s beschermelinge, deed veel moeite om Emily zover te krijgen dat ze tenminste enkele van haar gedichten publiceerde. De weigering van de dichter was strak en onaantastbaar, totdat de romanschrijver haar in 1878 een plaats bezorgde in een bloemlezing van ongesigneerde gedichten, getiteld A Masque of Poets. Alleen, met de garantie van anonimiteit, gaf Emily haar een enkel gedicht, Success is counted sweetest, dat tot het beste in die bundel wordt gerekend.

Jackson legde Emily”s werk voor aan de uitgever die haar romans publiceerde, Thomas Niles, die zich realiseerde welke genialiteit in die bladzijden verborgen bleef en haar inspanningen bundelde met die van de uitgever om de dichter te overtuigen. Hij had echter geen succes, en in 1883 schreef Dickinson hem een brief waarin ze lachte om “de vriendelijke maar ongelooflijke mening van Helen Hunt en uzelf, die ik graag zou verdienen”.

Helen deed een laatste poging op 5 februari 1884 en schreef Emily een brief waarin ze zei: “Wat een prachtige mappen vol verzen moet je daar hebben! Het is een wrede fout voor uw tijd en uw generatie om te weigeren ze bekend te maken. Tegen die tijd was Emily echter blind en had ze een ernstige zenuwinzinking gehad waarvan ze nooit meer herstelde, en Helen vocht tevergeefs.

Helen Hunt Jackson stierf zes maanden later.

Lees ook: geschiedenis – Spaanse Onafhankelijkheidsoorlog

Definitieve gevangenisstraf

Emily Dickinson”s zelf opgelegde afzondering en isolatie waren aanvankelijk noch plotseling noch abnormaal. Vanaf haar vertrek van het seminarie tot aan haar dood woonde Emily rustig in het huis van haar vader, wat niet ongebruikelijk was voor vrouwen van haar klasse. Haar zus Lavinia en schoonzus Susan Gilbert volgden bijvoorbeeld identieke paden.

Als twintiger en dertiger ging Emily naar de kerk, deed boodschappen en gedroeg zich in alle opzichten perfect. Ze maakte lange wandelingen met haar hond “Carlo” en woonde zelfs tentoonstellingen en liefdadigheidsactiviteiten bij, zoals blijkt uit het feit dat instellingen nog steeds haar visitekaartjes in hun bestand bewaren. Holland”s familie bezocht haar in 1861 en herinnerde haar “in een bruine jurk, een donkere mantel en een bruine parasol”. De eerste twee foto”s bij dit artikel tonen haar ook in donkere kleding.

Tegen het einde van dat jaar begon de dichteres bezoeken en uitstapjes te mijden, en begon zich uitsluitend in het wit te kleden, een vreemde gewoonte die haar de rest van haar leven zou bijblijven.

Tegen 1862 werd ze zelden in de stad gezien. In 1864 reisde ze naar Boston om een oogarts te bezoeken en het jaar daarop herhaalde ze de reis en verbleef ze bij neven en nichten in Cambridgeport. Hij reisde nooit meer en miste zijn doktersafspraak voor 1866.

Tegen 1870 was het besluit om zich op te sluiten definitief, ondanks Higginson”s smeekbeden om te vertrekken: “Ik verlaat het land van mijn vader niet; ik ga niet naar een ander huis en verlaat het dorp niet”. Deze overdrijving van het privé-leven was tegen die tijd een soort fobie of morbide afkeer van mensen geworden.

De laatste vijftien jaar van haar leven heeft niemand in Amherst haar meer gezien, behalve de enkele voorbijganger die op zomeravonden een glimp van haar witgeklede gestalte door de Dickinson-tuin zag wandelen. Soms verstopte ze zich in het trappenhuis van haar vaders huis, in de schaduw, en verraste ze de aanwezigen bij een diner of vergadering met een zacht gesproken interruptie of opmerking.

Uit haar brieven uit die periode blijkt dat er iets abnormaals aan de hand was met de parmantige schrijfster: “Ik heb een vreemde winter gehad: ik voelde me niet goed, en je weet dat maart me duizelig maakt”, brief geschreven aan Louise Norcross. In een ander briefje verontschuldigt ze zich voor het niet bijwonen van een diner waarvoor ze was uitgenodigd en zegt ze: “De nachten werden warm en ik moest de ramen sluiten om de kokosnoot buiten te houden. Ik moest ook de voordeur sluiten, zodat die niet vanzelf open zou gaan in de vroege ochtenduren en ik moest het gaslicht aan laten, zodat ik het gevaar kon zien en het uit kon maken. Mijn hersenen waren in de war – ik heb het nog steeds niet kunnen uitzoeken – en de oude doorn doet mijn hart nog steeds pijn; daarom kon ik je niet komen bezoeken.

Toen Higginson haar in 1864 vroeg of ze naar haar dokter was geweest, antwoordde ze: “Ik ben niet in staat geweest om te gaan, maar ik werk in mijn gevangenis en ben een gast voor mezelf”. Vijf jaar later schreef ze aan haar neef Norcross: “Ik voel me niet goed genoeg om te vergeten dat ik mijn hele leven ziek ben geweest, maar ik ben beter: ik kan werken.

De laatste drie jaar van haar leven kwam ze haar kamer niet uit, zelfs niet om Samuel Bowles te ontvangen, die haar altijd had bezocht. De oude man stond in de deuropening en riep haar luidkeels de trap op, noemde haar “ondeugend” en voegde er een liefkozende uitdrukking aan toe. Hij is er nooit in geslaagd haar te zien of een woord met haar te wisselen.

Lees ook: biografieen – Willem de Veroveraar

Dood

Toen Higginson”s eerste vrouw in 1874 overleed, stuurde de dichter hem deze zin: “Solitude is new to you, Master: let me lead you”.

Toch bewijzen haar gedichten en brieven de schijn van monotonie en geestesziekte die velen ten onrechte toeschrijven aan de laatste jaren van de kunstenaar. De missives uit deze periode zijn prozagedichten: één of twee woorden per regel, en een heldere, aandachtige levenshouding die de ontvangers verrukt: “Moeder ging wandelen en kwam terug met een bloem op haar sjaal, zodat we zouden weten dat de sneeuw weg was. Noah zou mijn moeder….. leuk hebben gevonden De kat had kittens in het frietvat, en papa loopt als Cromwell als hij in een passie is.”

Hij genoot van de aanblik van de spelende kinderen in het aangrenzende veld (“Ze lijken me een pluche volk of een donsrace”) en werkte op zijn knieën in zijn bloemen.

Toen haar jongste neefje, het laatste kind van Austin Dickinson en Susan Gilbert, stierf, was Emily”s geest, die het kind aanbad, voorgoed gebroken. Ze bracht de hele zomer van 1884 door in een stoel, verzwakt door de ziekte van Bright. Begin 1886 schreef ze haar laatste brief aan haar neven en nichten: “Ze roepen me”.

Emily Dickinson stierf bewusteloos op 15 mei 1886.

Lees ook: biografieen – Jacobus van ‘t Hoff

De bevinding

Kort na de dood van de dichteres ontdekte haar zus Vinnie in haar kamer 40 handgebonden boekwerken die het grootste deel van Emily”s werk bevatten, meer dan 800 gedichten die nooit gepubliceerd of door iemand gezien zijn. De gedichten die zij in haar brieven plaatste vormen de rest van haar werk, waarvan de meeste toebehoren aan de nazaten van de ontvangers en niet beschikbaar zijn voor het publiek.

Het geval van Emily Dickinson is een heel bijzondere in de Amerikaanse literatuur. Door de grote populariteit die zij genoot en geniet na haar dood, vergeet de publieke opinie vaak hoe geïsoleerd zij was tijdens haar leven, eerst in haar kleine dorp en daarna in haar kleine kamer, zonder deze te verlaten of iemand te ontvangen.

Daarom was haar poëzie niet sterk beïnvloed door haar tijdgenoten, noch door haar voorgangers. De drie belangrijkste invloeden die in haar werk terug te vinden zijn, zijn de Bijbel, Amerikaanse humor en Ralph Waldo Emerson.

Lees ook: biografieen – Édouard Manet

De Bijbel

Zoals elke Amerikaan die vóór de Burgeroorlog werd geboren, was Dickinson vanaf haar vroegste jeugd vertrouwd met de Bijbel, en de invloed van de heilige Schrift op haar blijkt al uit haar jeugdige brieven: “De helderheid van de zon spreekt vanochtend tot mij, en de uitspraak van Paulus wordt werkelijkheid: “het gewicht van Glorie” Thomas” geloof in anatomie was sterker dan zijn geloof in Geloof Waarom zouden we Othello afkeuren, als het oordeel van de Grote Minnaar zegt: “Gij zult geen andere God hebben dan mij”?

Verschillende van Emily”s gedichten zijn gebaseerd op bijbelse teksten of herscheppen ze met licht onheilige pret, zoals The Bible is an antique volume , The Devil, had he fidelity en Belshazzar had a letter .

Humor

Gedurende haar hele leven werd zij bevolkt door religieuze lectuur; Emily Dickinson”s tweede meest gelezen tekst was echter de krant en later het tijdschrift The Springfield Republican, uitgegeven door Samuel Bowles en Dr. Holland.

Het tijdschrift publiceerde fragmenten van onder andere Washington Irving, Edgar Allan Poe, Nathaniel Hawthorne en Harriet Beecher Stowe. Veel van deze teksten waren humoristisch. Dezelfde invloed die zij hadden op Emily blijkt bijvoorbeeld uit Mark Twain, vijf jaar jonger dan zij, die ook geabonneerd was op de Springfield Republican. Twain”s eigen humor beïnvloedde op zijn beurt Dickinson, die verschillende hoofdstukken van Old Times in the Mississippi had gelezen.

Emily schreef burleske preken om haar klasgenoten op school en seminarie te vermaken. Sommige van haar zinnen zouden de auteur van Huckleberry Finn zelf doen blozen: “De paus kwam de kerk binnen in een stoel met handen gedragen door verschillende mannen. Het is een mooie versiering voor elke processie”.

Emily”s subtiele geestigheid combineerde soms haar religieuze opleiding met Yankee humor, en deed haar dingen schrijven zoals deze brief aan een vriendin: “Ik ben Judith, de heldin van de Apocriefen, en jij de redenaar van Efeze. Maar de wereld slaapt in onwetendheid en dwaling en luistert niet naar ons. We zullen deze maatschappij dus moeten ontwortelen en elders planten. We zullen hospices bouwen, transcendente staatsgevangenissen… en niet een paar galgen”.

De losheid van haar humor bereikt soms de grenzen van de wreedheid: “Wie wordt de journalist die de artikelen schrijft over die grappige ongelukken waarbij treinen onverwacht neerstorten en heren bij bedrijfsongevallen netjes worden onthoofd? Vinnie was teleurgesteld dat er maar een paar waren vandaag”. Toen een bedelares op zijn deur klopte, schreef hij: “Niemand klopte vandaag aan dan een arme dame op zoek naar een woning. Ik vertelde haar dat ik een plek wist, en gaf haar het adres van de begraafplaats om haar een verhuizing te besparen”.

Emily had zowel de serieuze concentratie van de lyrische dichters als de flair voor komedie van de Amerikaanse schrijvers. Soms weefde ze elegante oefeningen in fonetische humor, zoals de zes regels van Lightly stepped a yellow star, waar de muziek wordt onderbroken door de klank van ontelbare L”s, en het laatste, gepuncteerde woord ”punctual” het hele gedicht verandert in een muzikale grap in de stijl van Mozartiaanse off-key. Voor haar was de zon een lantaarn van licht, de Apocalyps een ochtend na het drinken van rum, en het hart het kanon van enkele oproerkraaiers.

Al deze verrukkelijke poëzie en fijne humor, die destijds niet goed begrepen werden, zijn bewaard gebleven voor het nageslacht en tonen Emily Dickinson, net als Mark Twain, in de gedaante van de dichter en kunstenaar die haar tijd vele jaren vooruit was.

Lees ook: geschiedenis – Delische Bond

Emerson

De dichter was goed bekend met Emersons Essays en bezat een exemplaar van diens Gedichten. De gevierde dichter bezocht Amherst meerdere malen en sliep een keer in het huis van Emily”s broer Austin, die ernaast woonde.

Twee literaire studentenverenigingen nodigden Emerson uit om in het dorp een lezing te geven, waarop de dichter instemde en op 8 augustus 1855 voor de dorpsjeugd verscheen. Het onderwerp was Een oproep aan geleerden. Het is niet zeker of Emily de lezing heeft bijgewoond, maar in 1855 was ze nog niet in afzondering gegaan, en de episode moet een uitzonderlijke gebeurtenis zijn geweest voor een zo kleine vereniging als Amherst.

Emerson keerde twee jaar later terug naar het Dickinson-dorp en gaf op 16 december 1857 nog een lezing in de kapel, getiteld The Beauty of Rural Life. Aangenomen wordt dat de dichteres bij deze gelegenheid aanwezig was, aangezien haar broer en schoonzus Susan Gilbert op de eerste rij zaten. De eerbiedwaardige gestalte van de grote figuur maakte zoveel indruk op Gilbert dat hij beloofde hem opnieuw uit te nodigen.

Ralph Emerson sprak nog drie keer in Amherst in 1865 en dronk thee en sliep bij Austin en Susan thuis in 1872 en 1879; Emily leefde toen echter al in volledige afzondering.

Net als Whitman zijn Emersons zinnen en filosofie duidelijk zichtbaar in de poëzie van Emily Dickinson. De verklaring is dat mogelijk alle drie behoorden tot het landelijke New England-milieu van hun tijd en elkaar bewonderden, hoewel de twee dichters nooit bekend waren met de gedichten van de schrijver.

Emily kan de structuur van Emersons kwatrijnen hebben gekopieerd, waar ze beiden erg op gesteld waren, en ze was zeker beïnvloed door de ethische theorie van het transcendentalisme, de verheerlijking van de landelijke pastoraal, het sierlijke ritme en de permanente afwijzing van het stadsleven die Emerson tot aan zijn dood voorstond.

Andere lezingen en invloeden

Emily Dickinson zinspeelde bij vele gelegenheden op de “feesten” die zij vierde met schrijvers, romanschrijvers en dichters van verschillende herkomst, voornamelijk hedendaagse of vroege Engelse en Amerikaanse.

Volgens zijn eigen woorden genoot hij vooral van Alfred Tennyson, dichter van The Princess , Samuel Taylor Coleridge, schrijver van Specimens of the Table Talk , Nathaniel Hawthorne, schrijver van Mosses of an Old Manse en The House of Seven Gables , Washington Irving met zijn biografie A History of the Life and Voyages of Christopher Columbus , Charles Dickens met David Copperfield, Bulwer-Lytton, romanschrijver van The Caxtons , en de dichters John Keats en Robert Browning.

Hij aanbad vooral diens vrouw, Elizabeth Barrett Browning, en las Engelse vertalingen van de Franse George Sand. Hij hield ook van Charlotte Brontë en haar zus Emily Brontë. Van deze laatste was hij niet zozeer geïnteresseerd in Wuthering Heights als wel in haar poëzie.

De enige auteur wiens complete werk hij erkent gelezen te hebben was William Shakespeare. Toen hij rond 1864 en 1865 zijn gezichtsvermogen vrijwel geheel verloor, schreef hij dat hij betwijfelde of hij, na alle toneelstukken van de grote toneelschrijver te hebben gelezen, nog wel andere auteurs moest kunnen lezen. In het laatste jaar van zijn leven schreef hij aan een vriend die naar Stratford-upon-Avon zou reizen: “Speel Shakespeare voor mij”.

Hij zei dat Keats een van zijn favoriete dichters was en verwees drie keer naar William Wordsworth en twee keer naar Lord Byron.

Deze en vele andere schrijvers en dichters bevolkten de dagen van Emily Dickinson, maar afgezien van de drie belangrijkste invloeden die hierboven zijn besproken, is het moeilijk te zeggen of een van hen enig effect heeft gehad op haar poëzie, die een volstrekt origineel en, zonder enige twijfel, diep persoonlijk product is. Haar stijl is niet overdraagbaar en daarom niet imiteerbaar, noch te imiteren.

Emily Dickinson definieerde haar poëzie met deze woorden: “Als ik de fysieke sensatie heb dat mijn hersenen uit mijn hoofd worden gelicht, weet ik dat het poëzie is”.

Men dacht dat zij niet in staat was haar gedichten van elkaar te onderscheiden, te corrigeren of te selecteren. Het als Selected Poems gepubliceerde boek werd niet geselecteerd, gecorrigeerd of georganiseerd door de dichter, die al dood was. Deze schijnbare desorganisatie van haar werk en poëzie bracht haar onder vuur van formalisten, waaronder Emily”s mentor, Thomas Wentworth Higginson, de Meester.

Higginson nam de taak op zich om enkele van Dickinson”s vroege gedichten te wijzigen en “aan te passen”, en in haar jeugdige brieven bedankt ze hem voor de “operatie” die ze zelf niet kon uitvoeren. Na Emily”s dood voelde Higginson zich vrij om zichzelf te buiten te gaan: ze begon haar gedichten te snoeien, te corrigeren, te veranderen en te retoucheren, waarbij ze zulke extreme krachten nam als bijvoorbeeld het invoeren van rijmen in strofen die deze ontbraken.

Lees ook: gevechten – Slag bij Azincourt

Taalbehandeling en kennelijke fouten

Feit is dat Emily Dickinson”s poëzie voor de formalisten van 1890 slordig leek, terwijl ze in feite buitengewoon nauwkeurig was, ook al waren sommige van haar poëtische gewoonten toen al uit de mode.

Sommige grammaticale “fouten” die haar zijn toegerekend werden ten tijde van haar geboorte (1830) als correct geaccepteerd, bijvoorbeeld het gebruik van lain : Indolent housewife, in daisies lain. Hij schreef extase in plaats van extase, maar de eerste vorm komt voor in Webster”s woordenboek. Hij schreef Himmaleh in plaats van Himalaya en Vevay in plaats van Vevey (een stad in Zwitserland). Ze werd beschuldigd van onwetendheid, maar de onjuiste formulieren stonden in een atlas die ze thuis had, gedrukt vele jaren voor haar geboorte.

Ze wordt ook beschuldigd van vermeende historische en geografische “fouten”, een nogal absurd argument wanneer het tegen een dichter wordt gebruikt: ze zegt dat Cortés “de Stille Oceaan ontdekte” omdat Balboa niet in de metriek paste. Er is ook een gedicht dat zegt Als de Etna zich koestert en spint…

Emily gebruikte onverschillig begonnen en het deelwoord begonnen als preterits, maar Robert Browning deed hetzelfde. Het is bekend dat de goede dichter de regels van de taal moet afdwingen; bovendien zijn de meeste misstappen die formalisten in de poëzie van Emily Dickinson vinden te wijten aan de gretigheid van de schrijfster om haar vers een archaïsch tintje te geven. Dit wordt gevisualiseerd in haar gebruik van be of are .

Wat betreft de frequentie van het gebruik van bepaalde woorden, zijn de zes meest gebruikte woorden “dag”, “leven”, “oog”, “zon”, “mens” en “hemel”, die in het Engels allemaal eenlettergrepige woorden zijn, behalve de laatste, hemel. Van de zelfstandige naamwoorden die hij vijftig of meer keer in zijn poëzie gebruikt, zijn alleen “summer” en “morning” in het Engels meerlettergrepig. Deze gewoonten kunnen beter worden begrepen als een poging tot beknoptheid dan als technische fouten.

Veel andere fouten die aan de kunstenaar worden toegeschreven zijn in feite drukfouten van de bewerkers, waarvan sommige te wijten zijn aan de moeilijkheid om Dickinsons handschrift te ontcijferen.

Lees ook: biografieen – Eumenes van Cardia

Metrieken en rijmen

Rijm is, in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, meestal zeer orthodox, behalve in enkele gedichten. Hij geeft de voorkeur aan iambisch en trochaïsch rijm en vers met vier accenten.

Meer dan de helft van zijn gedichten is geschreven in “common metre”, het metrum van populaire ballades en religieuze hymnen. Vele andere keren gebruikt hij “kort metrum”, een strofe van vier regels, hetzelfde als hierboven, behalve dat de eerste regel trisyllabisch is in plaats van tetrasyllabisch. Een enkele keer schrijft hij in “lang metrum”, een kwatrijn van tetrasyllaben in de vorm van jambische regels met afwisselend rijm of in paren. Slechts 10% van zijn gedichten hebben een onregelmatig metrum of rijm.

De soorten rijm die Emily Dickinson gebruikt zijn:

Emily Dickinson accepteert de volgende medeklinkervergelijkingen in haar gedichten, d.w.z. ze rijmt ze alsof het dezelfde letter is:

Lees ook: geschiedenis – Oorlog om Jenkins’ oor

Thematische analyse: naturalistische poëzie

De meeste gedichten van Emily Dickinson gaan over de natuur, en zijn op deze manier gerangschikt:

Zoals te zien is, besteedde hij bijzondere aandacht aan biologie: dieren, vogels, reptielen, insecten, bomen, planten en bloemen.

Van alle levende dingen voelde hij zich aangetrokken tot die met vleugels: vogels, vleermuizen en insecten. Ook bloemen, en hoewel hij in een landelijke omgeving leefde, heeft hij nooit een gedicht aan een boerderijdier gewijd. Hij noemt de haan maar drie keer. Zijn hond “Carlo” komt slechts twee keer voor, en honden drie keer.

Het meest genoemde dier is de bij, met maar liefst 52 namen, en de hommel 9.

Lees ook: biografieen – Kanaat Astrachan

De volgorde van de gedichten

Zoals gezegd zijn de gedichten die tijdens het leven van de auteur zijn gepubliceerd op de vingers van één hand te tellen. Dit leidde tot het probleem van de postume publicaties, d.w.z. die waarbij de auteur is overleden en geen zeggenschap heeft over de volgorde of de vorm waarin haar werken worden gepubliceerd.

Opgemerkt zij dat Emily nooit de moeite heeft genomen haar gedichten te dateren, zodat we niet met zekerheid weten wanneer ze zijn geschreven, en ze heeft ze zelfs niet in een bepaalde volgorde gerangschikt.

Hij schreef zijn gedichten in de marge van zijn boeken, op stukjes krant of op los, vaak ondermaats papier, en vulde ze met vreemde, schijnbaar willekeurige streepjes, met een willekeurig gebruik van hoofdletters. Daarom vragen deskundigen zich tegenwoordig bij veel van zijn gedichten af waar de ene regel eindigt en de andere begint.

De uitgevers verwaarloosden zijn werk nog meer. In de jaren 1890 werden zijn drie bloemlezingen gepubliceerd, waarbij het materiaal onsamenhangend en willekeurig werd verdeeld in vier secties, door de redacteuren getiteld: Leven, Natuur, Liefde en Tijd en Eeuwigheid. Deze vreemde aanpak wordt nog steeds gebruikt.

Latere bewerkers voegden er nog drie delen aan toe, waarbij de gedichten volgens willekeurige criteria werden gegroepeerd. Dit betekent dat het werk van Emily Dickinson nooit onderwerp is geweest van een serieuze poging om het chronologisch te ordenen.

Zo liggen de gedichten die verwijzen naar haar liefdesrelatie met Wadsworth verspreid tussen Deel III: Liefde, Deel IV: Andere gedichten, afdeling 6, en Deel VII: Verzamelde gedichten, afdeling 3, en worden ze afgewisseld met andere die geen verband houden met het onderwerp of de periode in kwestie.

Lees ook: geschiedenis – Nathuram Godse

Gepubliceerde werken

Zoals hierboven vermeld, waren de enige drie gedichten die tijdens haar leven werden gepubliceerd A Valentine, The Snake en Success. Al de rest van haar ontelbare werken werden na haar dood gepubliceerd.

Een groot aantal gedichten werd gepubliceerd door de redacteur, Mabel Loomis Todd, en haar “meester” Thomas Wentworth Higginson in de volgende volgorde:

Er volgden geen verdere publicaties tot de volgende eeuw, toen Martha Dickinson Bianchi, het nichtje van de dichteres, opnieuw de taak op zich nam om haar werken uit te geven:

Er zijn ook vier compilaties die voortbouwen op het materiaal in de vorige boeken:

Verder is er niets gepubliceerd, behalve een enkele uitgave van het gedicht Because that you are going, een belangrijk liefdesgedicht, in Genevieve Taggard”s The Life and Mind of Emily Dickinson, New York, 1930. Dit boek, zeer belangrijk vanwege zijn kritische waarde, werd gepubliceerd als eerbetoon ook op de honderdste geboortedag van de dichter.

De gedichten in deze uitgaven zouden door de moderne lezer niet herkend worden dankzij de uitgebreide en ingrijpende herschrijving en bewerking die de teksten ondergingen. Desondanks verscheen in 1955 een nieuwe bundel, die tegenwoordig de basis vormt van wetenschappelijke studies over Emily Dickinson:

Ten slotte is geprobeerd de Dickinson-tekens beter weer te geven, in de overtuiging dat ze van belang kunnen zijn voor het lezen van zijn gedichten. Dit moderne werk is het meest getrouwe en het meest geloofwaardige:

Gedeeltelijke selecties uit Emily Dickinson”s brieven werden in deze boeken gepubliceerd:

Lees ook: biografieen – Demetrios Chalkokondyles

Dichters met wie ze is vergeleken

De poëzie van Emily Dickinson is uniek, heeft een onnavolgbare stijl en kan niet worden verward met die van enige andere dichter ter wereld; vanwege haar belang en betekenis in de Engelstalige letterkunde is zij echter vergeleken met de volgende dichters:

Lees ook: biografieen – Paus Clemens VII

Emily Dickinson in Spanje

De Spaanse dichter en winnaar van de Nobelprijs voor Literatuur, Juan Ramón Jiménez, was de eerste die verzen van deze auteur in Spanje waardeerde en verspreidde. In zijn werk Diary of a Newlywed Poet (1916) vertaalt en verwerkt hij in zijn gedicht CCXVIII de gedichten 674, 1687 en 308 van de auteur.

Culturele verwijzingen naar Emily Dickinson in de populaire cultuur betreffen vooral toneelstukken en filmprojecten. Zo bracht de Amerikaanse toneelschrijver William Luce in 1976 The Belle of Amherst, een toneelmonoloog over de dichteres, in première op Broadway en in Londen met Julie Harris, die haar vijfde Tony Award won voor het spelen van Emily Dickinson. Op de Britse televisie speelde Claire Bloom de hoofdrol.

Het stuk toerde de wereld rond en oogstte groot succes in Argentinië in de jaren tachtig met China Zorrilla, geregisseerd door Alejandra Boero, met de gedichten in het Spaans vertaald door Silvina Ocampo. Zorrilla bereikte meer dan 1000 optredens in Argentinië en werd later uitgevoerd op een Zuid-Amerikaanse tournee die eindigde met optredens in het John F. Kennedy Center in Washington D. C., Hunter College in New York en Amherst. Het werd in 2007 in Buenos Aires nieuw leven ingeblazen door Norma Aleandro. In Madrid werd het uitgevoerd door Analía Gadé in 1983.

In 2016 verscheen de film A Quiet Passion, geregisseerd door Terence Davies en met cinematografie van Florian Hoffmeister.

In 2003 verscheen de roman The Sister van Paola Kaufmann, over het leven van Emily Dickinson, fictief verteld door haar zus Lavinia.

De film Wild Nights with Emily uit 2018 is een komedie over de romantische relatie van Dickinson met haar schoonzus Susan Huntington Gilbert Dickinson.

In november 2019 lanceerde Apple TV zijn eigen bewerking van de jeugd van de dichter in de Dickinson-serie.

Bronnen

Emily Dickinson
Emily Dickinson
Las fuentes no se ponen de acuerdo acerca de cuantos poemas de Dickinson se publicaron en vida de la poetisa, pero la mayoría señalan que fueron entre siete y diez.
^ D”Arienzo (2006); the original is held by Amherst College Archives and Special Collections
^ “Emily Dickinson”. Poetry Foundation. September 5, 2020. Retrieved September 5, 2020.
Les sources diffèrent quant au nombre de ces poèmes, mais la plupart l”évaluent entre sept et dix
https://www.emilydickinsonmuseum.org/emily-dickinson/biography/special-topics/emily-dickinsons-schooling-amherst-academy/
Emily Dickinson at Amherst College: The Dickinson Daguerreotype. Amherst College, abgerufen am 6. März 2019 (englisch).
Alison Flood: Emily Dickinson gets a new look in recovered photograph. In: The Guardian. 5. September 2012, ISSN 0261-3077 (theguardian.com [abgerufen am 6. März 2019]).